Καθώς πορευόμαστε στη ζωή μας, συχνά κουβαλάμε μαζί μας τις αναμνήσεις και τις εμπειρίες της παιδικής μας ηλικίας. Αυτές οι εμπειρίες μπορούν να διαμορφώσουν τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε τον εαυτό μας και τον κόσμο γύρω μας, επηρεάζοντας τη σκέψη, τα συναισθήματα και τη συμπεριφορά μας. Το εσωτερικό μας παιδί, όπως συχνά αναφέρεται, είναι ένας όρος που χρησιμοποιείται για να περιγράψει το κομμάτι του εαυτού μας που διατηρεί την αθωότητα, το θαύμα και την ευαλωτότητα του παιδικού μας εαυτού. Ωστόσο, για όσους έχουν βιώσει παιδικά τραύματα, το εσωτερικό παιδί μπορεί να γίνει πηγή πόνου και δυσλειτουργίας, επηρεάζοντας την ενήλικη ζωή τους με βαθύτατους τρόπους. 

Το παιδικό τραύμα μπορεί να πάρει πολλές μορφές, συμπεριλαμβανομένης της σωματικής, σεξουαλικής και συναισθηματικής κακοποίησης, της παραμέλησης, της εγκατάλειψης και της έκθεσης στη βία ή σε άλλα τραυματικά γεγονότα. Αυτές οι εμπειρίες μπορεί να έχουν διαρκές αντίκτυπο στην ψυχολογική και συναισθηματική ανάπτυξη ενός ατόμου, προκαλώντας του να παλεύει με την εμπιστοσύνη, την αυτοεκτίμηση και τις σχέσεις στην ενήλικη ζωή. 

Ένας από τους τρόπους με τους οποίους το παιδικό τραύμα μπορεί να επηρεάσει τη σκέψη και τη συμπεριφορά μας είναι η ανάπτυξη δυσπροσαρμοστικών μηχανισμών αντιμετώπισης. Όταν βιώνουμε τραύμα ως παιδιά, ο εγκέφαλός μας συχνά μπαίνει σε κατάσταση επιβίωσης, γεγονός που μπορεί να οδηγήσει στην ανάπτυξη στρατηγικών αντιμετώπισης που μπορεί να ήταν απαραίτητες εκείνη τη στιγμή, αλλά δεν είναι πλέον χρήσιμες στην ενήλικη ζωή. Αυτοί οι μηχανισμοί αντιμετώπισης μπορεί να περιλαμβάνουν την αποφυγή, την αποστασιοποίηση, το μούδιασμα και άλλες συμπεριφορές που μας βοηθούν να απομακρυνθούμε από τον πόνο του παρελθόντος. 

Ένας άλλος τρόπος με τον οποίο το παιδικό τραύμα μπορεί να επηρεάσει τη σκέψη και τη συμπεριφορά μας είναι η ανάπτυξη αρνητικών βασικών πεποιθήσεων για τον εαυτό μας και τον κόσμο. Για παράδειγμα, κάποιος που βίωσε συναισθηματική κακοποίηση ως παιδί μπορεί να αναπτύξει την πεποίθηση ότι είναι ανάξιος της αγάπης ή ότι οι άνθρωποι δεν είναι αξιόπιστοι. Αυτές οι αρνητικές πεποιθήσεις μπορούν στη συνέχεια να διαμορφώσουν τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε τον εαυτό μας και τις σχέσεις μας, οδηγώντας σε αυτοσαμποτάζ και σε ένα μοτίβο δυσλειτουργικών συμπεριφορών. 

Το παιδικό τραύμα μπορεί επίσης να επηρεάσει την ικανότητά μας να ρυθμίζουμε τα συναισθήματά μας, οδηγώντας σε διακυμάνσεις της διάθεσης, άγχος, κατάθλιψη και άλλα ζητήματα ψυχικής υγείας. Όταν βιώνουμε τραύμα ως παιδιά, ο εγκέφαλός μας μπορεί να ρυθμιστεί ώστε να αντιλαμβάνεται τον κόσμο ως ένα επικίνδυνο μέρος, οδηγώντας σε μια αυξημένη κατάσταση διέγερσης και υπερβολικής εγρήγορσης. Αυτό μπορεί να μας δυσκολέψει να χαλαρώσουμε και να νιώσουμε ασφαλείς, οδηγώντας σε χρόνιο στρες και άγχος. 

Τέλος, το παιδικό τραύμα μπορεί να επηρεάσει την ικανότητά μας να δημιουργούμε υγιείς σχέσεις και να συνδεόμαστε με τους άλλους. Όταν βιώνουμε τραύμα ως παιδιά, μπορεί να δυσκολευόμαστε με την εμπιστοσύνη και την οικειότητα, καθιστώντας δύσκολη τη δημιουργία στενών σχέσεων ως ενήλικες. Μπορεί επίσης να δυσκολευόμαστε να θέσουμε όρια και να εκφράσουμε τις ανάγκες μας, οδηγώντας σε μοτίβα συνεξάρτησης και δυσλειτουργικών σχέσεων. 

Τι μπορούμε λοιπόν να κάνουμε για να θεραπεύσουμε το εσωτερικό μας παιδί και να ξεπεράσουμε τις συνέπειες του παιδικού τραύματος; Το πρώτο βήμα είναι να αναγνωρίσουμε και να επικυρώσουμε τον πόνο του παρελθόντος μας. Αυτό μπορεί να περιλαμβάνει την αναζήτηση θεραπείας, την ένταξη σε μια ομάδα υποστήριξης ή την ενασχόληση με άλλες θεραπευτικές μεθόδους, όπως ο διαλογισμός ή η τήρηση ημερολογίου. Επεξεργαζόμενοι τα συναισθήματά μας και μαθαίνοντας υγιείς μηχανισμούς αντιμετώπισης, μπορούμε να αρχίσουμε να επαναπρογραμματίζουμε τον εγκέφαλό μας και να αναπτύσσουμε πιο προσαρμοστικούς τρόπους αντιμετώπισης του στρες και των αντιξοοτήτων. 

Μπορούμε επίσης να εργαστούμε για τον εντοπισμό και την αμφισβήτηση των αρνητικών βασικών μας πεποιθήσεων, μαθαίνοντας να αναδιαμορφώνουμε τις σκέψεις μας με έναν πιο θετικό και ενδυναμωτικό τρόπο. Αυτό μπορεί να περιλαμβάνει γνωσιακή-συμπεριφορική θεραπεία, πρακτικές ενσυνειδητότητας ή άλλες τεχνικές που μας βοηθούν να αλλάξουμε την οπτική μας γωνία και να απελευθερωθούμε από παλιά πρότυπα σκέψης.  

Τέλος, μπορούμε να εργαστούμε για την οικοδόμηση υγιών σχέσεων με τον εαυτό μας και τους άλλους, μαθαίνοντας να εμπιστευόμαστε και να συνδεόμαστε με έναν πιο αυθεντικό τρόπο. Αυτό μπορεί να περιλαμβάνει τον καθορισμό ορίων, να μάθουμε να επικοινωνούμε τις ανάγκες μας και να καλλιεργούμε πρακτικές αυτοσυμπόνιας και αυτοφροντίδας που μας βοηθούν να θρέψουμε το εσωτερικό μας παιδί και να προωθήσουμε τη θεραπεία και την ανάπτυξη.